Skip navigation

“Carmen Hermo alcanzou un universo artístico mal persoal.  Un cosmos de soños e cantos con préstamos de estrañas culturas mitol6xicas e ciixés da civilización occidental…  Os elementos da súa linguaxe pictórica, de evocadoras connotacións, interrelaciónanse creando asociacións e dependencias nos que se equilibran valores formais e toda unha completa investigación de signos e alfabetos representacionais.  Pero a semiología complicase a partir dunha anécdota no que as oscilacións son esquematizadas.  E, entón, a arte transformase nunha trampa que posibilita a apertura a novos planos da realidade e da linguaxe.  Para poder establecer unha relación íntima e encontrara que se atopa soterrado, hai que se mergullar por completo no seu mundo creativo e se entregar ó seu feitizo inefable, para poder descubrilo realmente.”

Jose Luis Rodriguez, Nordesia, Madrid (1995):

Deja una respuesta